Na początek problem jak zawsze najistotniejszy, wyprowadzić bezpiecznie grupę z miasta. Na szczęście dworzec jest blisko Parku Chopina a dalej już można jechać szczątkowymi ścieżkami rowerowymi naszego miasta. Bezpiecznie dotarliśmy do niebieskiego szlaku na Starych Gliwicach, który wprowadził nas w leśne ostępy rezerwatu Las Dąbrowa. Bezpiecznie, bo było tylko jedno spotkanie z asfaltem na działkach przy ul. Nadrzecznej. Spowodowane było chwilą nieuwagi. Skutki nie były groźne.
W Lesie Dąbrowa rozpoczął się prawdziwy rowerowy spacer. Ścieżka dydaktyczna obfitowała w ciekawostki przyrodnicze a możliwość pokonywania przeszkód terenowych dostarczała dodatkowych atrakcji. Kolejnym przystankiem była Brzezinka, gdzie na pograniczu z Kleszczowem usytuowany był obóz jeniecki. Dowodem jego istnienia jest między innymi pomnik upamiętniający pomordowanych tam jeńców radzieckich. W dalszej części trasy odbyły się poszukiwania krzyża Maxa Mendla leśniczego Księcia Raciborskiego Wiktora III Augusta von Ratibor zamordowanego przez kłusowników. Poszukiwania uwieńczone sukcesem. Ktoś wyciął trochę drzewek i krzyż jest widoczny z drogi.
Na naszej trasie znalazły się również bunkry niemieckiej baterii przeciwlotniczej, która współpracowała z radarem w Niewieszy. Na wycieczce nie tylko trzeba pamiętać o walorach estetycznych, ciekawostkach i dobrej zabawie ale również należy mieć na uwadze strawę dla ciała zwłaszcza, że jazda w terenie wzmaga apetyt. Pierwszym przystankiem i odpoczynkiem była Łącza. Zdawałem sobie sprawę, że goście z Sosnowca nie do końca wiedzieli gdzie są. Postanowiłem pokazać im mapę i pozwolić wybrać dalszą drogę. Trasy z Łączy były dwie. Pierwsza prosto do Rud, druga nieco okrężna. Ku mojemu miłemu zaskoczeniu pierwszy etap wycieczki nie zniechęcił uczestników do skrócenia trasy. Klamka zapadła. Realizujemy dalej mój niecny plan i ruszamy na Kozie Ławy, a następnie do Starej Kuźni. No cóż grafiki są ustalane trochę wcześniej a wycieczka zrodziła się niemal na kolanie, więc nie udało nam się zwiedzić Nadleśnictwa Stara Kuźnia. Nic jednak straconego, bo miejsce jest na tyle atrakcyjne, że przyszłym razem to może już przodownicy w Cyklozie sami zaplanują odwiedzenie Starej Kuźni, zważywszy że nieopodal są kolejne atrakcje o których im wspomniałem a nie pokazałem. Południe już dawno za nami, więc pora na sjestę. Po drodze jeszcze tylko Kotlarnia i zabytkowe parowozy no i Złoty Bażant, gdzie wcześniej poinformowana o przyjeździe grupy rowerzystów pani powitała nas z uśmiechem. Lokal jest na tyle przyjazny że nawet pasibrzuchy były syte i zadowolone. Powoli zbliżamy się do celu, po drodze jeszcze tylko Magdalenka i jej historia. Zarówno ta o jej powstaniu jak i o jej ocaleniu z pożaru w 1992 r. Nie bajka lecz prawdziwa którą poznałem podczas rajdu "Szlakiem św. Floriana", opowiedzianą przez uczestnika akcji gaśniczej tamtego feralnego lata. Od kapliczki żółtym szlakiem trafiamy do Rud, kolejka tuż tuż, lecz Rudy to przecież nie tylko Stacja Kolejki Wąskotorowej. Nie udało się zwiedzić kompleksu pałacowego, który jest pięknie odrestaurowany. Bazylika Wniebowzięcia NMP jest obiektem którego nie można ominąć. Odwiedziliśmy rowerzystę który jest księdzem a może księdza który jest rowerzystą mniejsza oto. Odwiedziliśmy wspaniałego człowieka który nas serdecznie powitał księdza Rafała Wyleżoła proboszcza tutejszej parafii.
Pomimo że dni obecnie są bardzo długie i atrakcji można by jeszcze mnóstwo po drodze pokazać, należało w końcu doprowadzić grupę do Skansenu Kolejki Wąskotorowej. Aby cel wyprawy zaliczyć, grupa dziarsko zajęła miejsca w wagoniku i pojechała w podróż tam i z powrotem. Ja w tym czasie wymieniłem dętkę.
Grupa wróciła i pomimo, że temperatura była nader przyjazna, to wskazówki zegara były nieubłagane. Mając na uwadze powrót grupy do Sosnowca musiałem się streszczać, więc szybciutko do Rudika na kolację i boczkiem boczkiem na dworzec. Tu jednak okazało się, że rozkład jazdy nie jest przyjazny rowerzystom i czas oczekiwania nie jest adekwatny do korzyści. Grupa postanowiła o własnych siłach dojechać do domu.

W wycieczce brali udział :

• • • • Alfred Sołtys - prowadzący

      • Marcin Gozdek - Prezes KTR Cykloza

      • Marcin Gozdek - członek KTR Cykloza

      • Adam Grabis - członek KTR Cykloza

      • Waldemar Malina - członek KTR Cykloza

      • Maciej Maślak - członek KTR Cykloza

      • Edyta Wasilewska - członek KTR Cykloza

      • Paweł Palka - sympatyk KTR Cykloza z Mysłowic

      • Henryk Mucha - Sympatyk KTR Cykloza z Dąbrowy Górniczej

      • Artur Cieślik - Zamykający sympatyk TKK PTTK im. Wł. Huzy

A jak to widzieli uczestnicy Cyklozy ZOBACZ

Kol. Henryk Szcześniak przygotował dla wszystkich uczestników proporczyki z treścią nawiązującą do historii Cieszyna i Ziemi Cieszyńskiej oraz 55 rocznicy Turystycznego Klubu Kolarskiego im. Wł. Huzy PTTK Gliwice. Kol. Adam Czerniawski okazał niezastąpioną pomoc w zaplanowaniu i realizacji dojazdu do Cieszyna i z powrotem do Gliwic. W dniu 18.05.2013 r. niektóre kursy pociągów były odwołane i do końca nie było pewności, który pociąg pojedzie i czy zabierze grupę turystów z rowerami. Nasi kolarze dotarli do Cieszyna i z powrotem zgodnie z planem. Kol. Alfred Sołtys pomógł podczas objazdu trasy i planowaniu ewentualnych korekt. Wycieczka odbyła się zgodnie z programem i w bardzo miłej atmosferze. Bardzo dziękuję wszystkim uczestnikom oraz wszystkim kolegom, którzy pomogli w organizacji imprezy.

Roztoczański Obszar Chronionego Krajobrazu.

Z Moczydeł mamy nagrodę w postaci długiego zjazdu aż do samego Batorza. Tutaj pierwotnie planowaliśmy posiłek, ale „kwiat tutejszej nietrzeźwej młodzieży” skutecznie nas zniechęcił do tego pomysłu. Jedziemy dalej mijając po drodze zabytkowy kościół pw sw. Bartłomieja. Przejeżdżamy przez Dolinę Poru i docieramy do Zdziłowic (jednej z najstarszych miejscowości Roztocza Zachodniego należącej do tzw klucza batorskiego Ordynacji Zamojskiej). Po drodze mijamy kamieniołom. Na odcinku ze Zdziłowic do Otrocza zaliczamy pierwszą wspinaczkę. Obciążenie na bagażnikach daje o sobie znać. Ale widoki są przecudne. Ktoś by powiedział, że to tylko znowu pola tylko w innej konfiguracji… My jednak jesteśmy pod wrażeniem krajobrazów. Jednak powoli widać wiosnę: szarość sprzed miesiąca ustępuje zieleniejącym pasom. A w tym deszczu wszystkie kolory są jeszcze intensywniejsze. Wszystko wygląda, jakby namalowane wielkim pędzlem… W Otroczu zaliczamy kolejny duży podjazd, a stamtąd czeka nas nagroda, aż do samego Chrzanowa i doliny Białej Łady. Okolice Chrzanowa znane są z tradycji pszczelarskiej oraz uprawy lnu.
Obiad spożywamy dopiero na przystanku autobusowym w Zastawiu, ale jesteśmy na tyle głodni, że wzrasta nam tolerancja na warunki panujące w naszym „lokalu gastronomicznym”. Z pełnymi brzuchami, po kubku gorącej kawy, nastroje się poprawiają, nawet deszcz trochę zelżał. Możemy kontynuować podbój Szlaku Roztoczańskiego…
Goraj. Tutaj pierwotnie planowaliśmy nocleg, ale okazało się, że najbliższa agroturystyka znajduje się w Gilowie (wspólnie zdecydowaliśmy, że jest zbyt zimno i mokro na namiot). Wyjeżdżamy. No i skończyła się beztroska jazda. Jeśli do tej pory któreś z nas nie czuło się rowerowo usatysfakcjonowane pod względem zmęczenia, to te podjazdy nauczyły nas pokory. Żadne z nas nie gwiazdorzy na szlaku i wszyscy grzecznie pchamy rowerki pod górę. Ale za to jakie widoki… W okolicy Kondratów rozpościera się widok na lasy Szczebrzeszyńskiego Parku Krajobrazowego. Na razie z daleka, ale i tak jest pięknie, a jutro tam będziemy.Te podjazdy: Kondraty i Chosznia Ordynacka, aż do Gilowa to tzw „wisienka na torcie”…
Wreszcie Gilów, a tam cieplutkie, czyściutkie i suche pokoiki u starszego małżeństwa, które zaopiekowało się nami jakbyśmy byli ich wnukami. Zaraz po nas przyjechała para Warszawiaków. Stołeczni kolarze okazali się bardzo sympatyczni. W planach mieli, tak jak my, przejazd Centralnym Szlakiem Roztocza, ale do samego końca – Lwowa.

2 Dzień
Hurra, wreszcie nie pada! Ponoć ma być słoneczny dzień – ale nie chwalmy dnia o poranku…. Warszawiacy wyjechali w trasę przed nami (oczywiście wymieniliśmy się telefonami). Na nas też już czas. O jak miło, tak na dzień dobry nagroda w postaci ponad czterokilometrowego zjazdu. Wjeżdżamy do Szczebrzeszyńskiego Parku Krajobrazowego. Zmienia się krajobraz. Wzgórza lessowe porozcinane gęstą siecią wąwozów. Bogato zalesione zbocza wzniesień: występuje tu buczyna karpacka, a w niższych partiach bór jodłowy. W Zaporzu mijamy Cmentarz Wojenny z I Wojny Światowej.
Radecznica – miejscowość położona w dolinie Poru. Wstępujemy do drewnianej kapliczki na wodzie pw Świętego Antoniego z 1824 roku, częstujemy się tez wodą ze świętego źródełka. Dalej mijamy zespół klasztorny oo. Bernardynów. Przez kilka kilometrów szlak prowadzi doliną Gorajca. W okolicy Zaburza zbaczamy ze szlaku zaciekawieni drewnianym budynkiem. Okazuje się, że to drewniany młyn wodny w Latyczynie. Obecnie budynek jest oddalony od rzeki, na skutek regulacji rzeki Gorajec. W Dzielcach trafiamy na starą, nadal działającą kuźnię. Wracamy na szlak. Przed nami chyba najtrudniejszy odcinek całej wycieczki. Pokonujemy ogromne wzniesienie lessowe. Często, a właściwie cały odcinek prowadzący pod górę, prowadzimy rowery. Sam podjazd jest stromy, a do tego po niedawnych deszczach less jest bardzo miękki. Kleista mazia sprawia, że właściwie trudno znaleźć nam w miarę stabilny punkt oparcia, rowery są całe oblepione błotem, przez co stają się jeszcze cięższe. To chyba i tak cud, że żadne z nas nie wylądowało w błocie . Możemy sobie powtarzać stare hasło: „Chciałeś przygody, to się nią delektuj”. No to się delektujemy….
Szczebrzeszyn - Tu mijamy uroczą neogotycką kapliczkę cmentarną pw św. Leonarda. Dalej wstępujemy na kirkut i spotykamy Warszawiaków

W Szczebrzeszynie podziwiamy:

• cerkiew pw Zaśnięcia Matki Boskiej z poł XVIw

• dawną synagogę (obecnie dom kultury)

• ratusz

• młyn wodny na rzece Wieprz

• drewniany pomnik Chrząszcza

Ze Szczebrzeszyna szlak wiedzie doliną rzeki Wieprz. W Topólczy mijamy bardzo nietypowy w formie kościół rzymsko-katolicki pw Świętego I Izydora. Szybko okazuje się, że dawniej to była cerkiew, a więc mamy wytłumaczenie specyficznej architektury.

Zwierzyniec - Tutaj mamy zarezerwowane dwa noclegi, gdyż jutro planujemy eksplorację Roztoczańskiego Parku Narodowego i Parku Krajobrazowego Puszczy Solskiej.

3 Dzień

Dzisiaj mamy w planach kilka rezerwatów i ścieżek dydaktycznych, stąd rowerki maksymalnie odciążamy. W Zwierzyńcu kierujemy się najpierw stronę barokowego Kościółka na Wodzie (obiekt posadowiony jest na wyspie śródmiejskiego parku). Dalej jedziemy nad Stawy Echo. To kompleks „ogroblonych” stawów przy drodze ze Zwierzyńca do Tereszpola. Nad stawami znajduje się ostoja konika polskiego. Ze Zwierzyńca, szlakiem czerwonym, udajemy się przez Sochy i Terespol, do Górecka Kościelnego. Tutaj podziwiamy drewniany kościółek parafialny. Dalej aleją dębów (najstarszy ma ok. 500 lat i obwód pnia 7,4m). Pomiędzy dębami wkomponowane są stacje Drogi Krzyżowej, które kończą się przy kaplicy „Na Wodzie”, na rzece Szum. Odwiedzamy też ścieżkę dydaktyczną do tamy bobrów. Przez Józefów udajemy się do Hamernii.
Rezerwat „Czartowe Pole” w Hamernii. To ścisły rezerwat krajobrazu na przełomie rzeki Sopot (dopływ Tanwi). „Rzeka rozcina tektoniczną krawędź Roztocza Środkowego, w której odsłaniają się wapienne progi skalne. Tworzą one malownicze wodospady”. Ścieżką dochodzimy do ruin papierni Ordynacji Zamojskich.
Susiec. Spotykamy naszych znajomych Warszawiaków. Pięknie, oni już szukają miejsca na biwak, a my dopiero zmierzamy do ostatniej zaplanowanej na dziś atrakcji, skąd czeka nas ponad 30km drogi powrotnej.

Rezerwat nad Tanwią. To kompleks wodospadów, „szumów” na rzece Tanew. Tutaj zastaje nas wieczór, więc powrót do Zwierzyńca to nocne pedałowanie przez sam środek Roztoczańskiego Parku Narodowego.

4 Dzień

Wyjeżdżamy ze Zwierzyńca. Prze Obrocz, Kosobudy, Zarzecze docieramy do Zamościa. Podziwiamy obwarowania Twierdzy Zamość (wreszcie uporządkowane i zadbane). Zwiedzamy renesansowy Rynek Wielki.

W końcu nadchodzi pora odjazdu pociągu do Lublina…

Po dopełnieniu niezbędnych formalności na trasę wyruszyły cztery grupy. Pilotami tych grup byli przodownicy: Jarosław Szerszeń, Małgorzata Radomska, Krzysztof Bobis i Henryk Szcześniak. Trasa rajdu od startu przebiegała ulicami Gliwic: Raciborską, Wieczorka, Sowińskiego aż do ogródków działkowych „Biała Róża”. Stamtąd ścieżką rowerową byłego magazynu uzbrojenia wojskowego kolarze dotarli do obrzeży Kozłowa, gdzie zrobiono postój przy figurze Ojca Pio i Papieża Jana Pawła II. Po chwili odpoczynku grupa ruszyła aleją kasztanową w Łanach Wielkich do stacji Butor. Tu czekał już na nas Władysław Butor, prezes spółki Bio-But, który zapoznał nas z innowacyjnym profilem produkcji biogazowni w Łanach Wielkich.
Włączenie do programu rajdu znajdującej się na szlaku rowerowym firmy Butor okazało się strzałem w dziesiątkę. Ponieważ, jak się późnej okazało, żaden z uczestników przejeżdżając tą aleją nie wiedział czym zajmuje się firma i jakie produkty można kupić w sklepiku znajdującym się na terenie stacji. Po zwiedzeniu firmy rowerzyści udali się ścieżką rowerową wzdłuż alei kasztanowej do Rachowic, a stamtąd wprost do szkółki leśnej.
Na mecie w szkółce leśnej w Rachowicach uczestnicy powitani zostali przez organizatorów i przedstawiciela Nadleśnictwa Rudziniec, przy rozpalonym już ognisku mogli upiec kiełbaski, przygotowane w ramach poczęstunku. Przodownicy Turystycznego Klubu Kolarskiego PTTK zorganizowali dla uczestników dwa konkursy: rzuty lotkami do celu oraz skoki w workach. Zwycięzcy konkursów otrzymali drobne upominki ufundowane przez Starostwo Powiatowe i Nadleśnictwo Rudziniec. W bardzo miłej atmosferze dobiegła końca kolejna wspólna impreza organizowana przez Polski Klub Ekologiczny razem z Kolarzami z Turystycznego Klubu Kolarskiego im. Władysława Huzy. Powoli, grupowo lub indywidualnie uczestnicy zaczęli rozjeżdżać się do domów.

Finansowego wsparcia na zorganizowanie rajdu udzieliło nam Nadleśnictwo Rudziniec. Impreza została objęta Honorowym Patronatem Starosty Gliwickiego.

Po powitaniu swoja obecnością zaszczycili nas laureaci turnieju "Szansa Na Sukces" zespół "ONYKS" prowadzony przez ............... . Dziewczęta zaśpiewały znane piosenki jak i utwory własnej aranżacji co spotkało się z gorącymi owacjami. Efektem owacji był występ na bis. w dalszej części programu została przedstawiona krótka historia Klubu w Pigułce czyli film prezentujący klub od zarania jego działalności do dnia dzisiejszego. Autorem i reżyserem filmu był Jerzy Falski i Elżbieta Falska. Zapewne nie jednemu łza się zakręciła w oku gdy mógł wspomnieć minione lata. Po prezentacji filmu wystąpił człowiek który nie jedno pokolenie rowerzystów wychował, człowiek który był współzałożycielem Klubu, człowiek będący Honorowym Członkiem PTTK Stanisław Radomski.
Po prezentacji Klubu nastąpiła chwila by uhonorować dyplomami ludzi szczególnie zasłużonych. W imieniu Walnego Zebrania Członków Klubu które odbyło się w 13 stycznia 2013 na podstawie uchwały nr 1 / 1 / 2013 o nadaniu tytułu Honorowego Prezesa Klubu prezes Klubu Alfred Sołtys wręczył dyplomy oraz pamiątkowe emblematy kol. Stanisław Radomski , kol. Małgorzata Radomska, kol. Andrzej Czapla. Kol. Marek Koba z ramienia KTK ZG PTTK wręczył Honorowe odznaki 60 lecia Turystyki Kolarskiej w PTTK wraz z Certyfikatami kol. Andrzejowi Czapli i kol. Henrykowi Białemu. Kolega Henryk Szcześniak za dotychczasowy wkład pracy i zaangażowanie w życie Klubu otrzymał Złotą Odznakę Klubową. Zostały również wręczone dyplomy Za wieloletnia współprace, życzliwość, wspieranie naszych działań, oraz wsparcie w przygotowaniu naszych imprez.
Dla wszystkich tych instytucji i ich przedstawicieli na którą Klub nasz zawsze może liczyć. Dyplomy z podziękowaniami za wieloletni udział w naszych imprezach otrzymali prezesi Klubów którzy od lat są gośćmi na naszych rajdach i wycieczkach. Głos zabrali również goście składając nam życzenia dalszej owocnej pracy .................... . Po części oficjalnej nastąpiła część kulinarna i nie było by imprezy bez poczęstunku. tak więc wjechał tort zapłonęły świece polał się szampan i wszyscy mogli się częstować zwiedzając jednocześnie naszą wystawę dokumentującą nasz dorobek 55 lat. Po poczęstunku chętni udali się na wycieczkę do Miejskiej Palmiarni która jest niewątpliwie jedną z wielu atrakcji w Gliwicach. I tak w miłej atmosferze impreza jubileuszowa dobiegła końca.

Kończąc tę relację chciałbym serdecznie podziękować wszystkim członkom Klubu zaangażowanym w prace nad przygotowaniem obchodów jubileuszu.

Kochani gdyby nie wy to by się nie udało.